And you are not young anymore ..

"Αύγουστος, 2010"

Ξαφνικά ένα πρωινό ανοίγεις τα μάτια σου και η ζωή σου έχει αλλάξει. Το θυμάμαι πολύ έντονα αυτό το δικό μου πρωινό ακόμα και σήμερα. Από το παράθυρο έμπαινε ένα διαολεμένο φως που με έκανε να νομίζω ότι βρίσκομαι ακόμα στο παιδικό μου δωμάτιο, πίσω στην Αθήνα. Καμία σχέση με την πραγματικότητα. 

Όταν αποφασίζεις να αφήσεις την σιγουριά της καθημερινότητας σου και της στρωμένης σου ζωής σίγουρα έχεις όνειρα να κυνηγήσεις. Φτάνοντας στον νέο μου προορισμό ξεκίνησε και για εμένα το κυνηγητό από την αρχή, και μοιάζει τόσο πολύ με το παιχνίδι που παίζαμε όταν είμαστε μικροί. Πιάνεις κάτι και σου ξεφεύγει το κυνηγάς ξανά, ποτέ δεν είναι όμως δικό σου. Οτιδήποτε σου παραδοθεί δεν το χρειάζεσαι. Έμφυτη ανάγκη το κυνήγι στην ζωή του ανθρώπου..

Προχωρώντας στις μεγάλες λεωφόρους και στα στενά, πάντοτε βρεγμένα, σοκάκια τα μάτια μου συνεχώς γεμίζουν εικόνες και νέα φωτογραφικά άλμπουμ προστίθενται στο μυαλό μου. Σημασία δεν έχει το τί βλέπεις αλλά ο τρόπος που επιλέγεις να κοιτάς. Πάντα αυτό πίστευα και είναι μια σκέψη που με κάνει να δίνω νόημα στο κάθετι. Σύντομα γνώρισα ανθρώπους, νέους, ζωντανούς, με θέληση για ζωή και όρεξη για εξερεύνηση. Κοινός παρανομαστής μεταξύ μας τα όνειρα. Όνειρα διαφορετικά, παράξενα, όμορφα μερικές φορές ουτοπικά αλλά πάντοτε δυνατά. Άνθρωποι που προσπαθούν να πετύχουν κινούμενους στόχους, πάντα κάποιος θα σου δώσει μερικά βελάκια όταν τα δικά σου τελειώσουν. Φιλία.

Αλλά γρήγορα έρχονται εκείνα τα βράδια. Και δεν είναι οι φωτογραφίες, οι κλήσεις στο Skype και το γαμημένο το facebook που κουβαλάνε μαζί τους είναι οι ήχοι, οι μυρωδιές, οι γεύσεις και τα χρώματα. Εύκολα σε γυρνάνε πίσω, σε στιγμές, σε ανθρώπους και σε αναμνήσεις που όσο και να θες να αφήσεις πάντα βρίσκονται μπροστά σου. Το σώμα εδώ, το μυαλό αλλού. Σε σχολικές αίθουσες, μουντές, αλλά γεμάτες τρανταχτά γέλια. Σε νύχτες γεμάτες μουσική και ποτό που συνοδεύονται από πρωινά αφυδατωμένα στόματα. Σε σπίτια λευκά πού φωτίζονται απ’τα γαλάζια τους παράθυρα, ο προσωπικός μας Αύγουστος. Σε ερωτικές στιγμές γεμάτες πάθος. Σε μηνύματα που έμειναν να περιμένουν απάντηση για πάντα. Σε Κυριακάτικους οικογενειακούς καβγάδες, απαραίτητο συστατικό ενός εύγευστου τραπεζιού. Σε τασάκια γεμάτα από γόπες  που υπήρξαν παρών σε όλες τις ιστορίες της ζωής μας. Και κάπως έτσι, με μπόλικη άγνοια, ξεκίνησε η περίοδος  ¨στο ενδιάμεσο¨. Από την μία το δύσκολο τώρα και από την άλλη το όμορφο τότε, όμορφο γιατί σαν κάθε παρελθόν έχει πεθάνει, συγχωρεθεί και απενοχοποιηθεί. Πολλές φορές ακόμα ακόμα και σήμερα ξυπνάω και νομίζω πως βρίσκομαι στο παιδικό μου δωμάτιο.

Δυσκολία συγκέντρωσης..